Ode aan de Yukon, Larger than Life!

23 juni 2025

Terwijl ik deze MetGroetJess in de steigers zet, rijden de Verkering en ik rond door de Yukon en een stukkie door Alaska, over de Top of the World Highway om precies te zijn.
Het plan was om in mijn groene polkadot-bikini een dip te doen in de Arctic Ocean. Ik had zelfs bijpassende teenslippers gekocht bij de Dollarama in Whitehorse. Zodat je makkelijker over de oceaankiezels kan lopen terwijl je je verbijt aan de waterkou die je de adem beneemt, aldus deze ervaringsdeskundige. Een goede voorbereiding is immers het halve werk.

Maar zonder drama geen verhaal: we hebben het niet gered om helemaal naar Tuktoyaktuk te geraken. Het drama zat ‘m in de ferries. Dat leg ik even uit:
Tuktoyaktuk ligt aan het einde van de meest noordelijke weg van dat onbevattelijk grote Canada. Eerst rij je een stuk over de befaamdberuchte Dempster Highway (start ligt bij Dawson City, ongeveer) tot aan Inuvik. Om helemaal naar Tuk te kunnen geraken heb je 2 ferry overtochten nodig. De eerste is over de Peel River, bij Fort McPherson. De tweede over de MacKenzie River en dan kun je door naar Inuvik. En van Inuvik naar Tuk ligt een goed begaanbare asfaltweg. Blijkbaar. Want die heb ik dus niet kunnen aanschouwen. Het zat zo:
Ik denk dat we een week te vroeg waren. Als het voorjaar warmer was geweest dan had het zomaar wel gelukt, dan was het ijs allang gesmolten. En dan had de ferrie operabel kunnen zijn. Maar het is een heel koud voorjaar geweest. Nu lagen er nog teveel ijsschotsen in de rivier. Plus boomstammen en ander spul wat niet in de rivier thuishoort maar wel in de weg ligt voor de ferry. Op Tombstone Campground, aan het begin van de Dempster, gonsde het ook al van andere avonturiers. Gaat de ferry wel? Of over een paar dagen pas? Met 4WD uitgeruste Mercedesbussies, reservebanden met spanbanden op het dak vastgebonden, extra benzine tanken. Want The Dempster heeft maar één benzinestation en dat is op Eagle Plains. En het is een gravelroad met veel scherpe steentjes. En dan heb ik het nog niet eens over de beren die plots de berm uit komen. Motorrijders die ál hun extra thermoleggings aantrekken op de parking van Tombstone Interpretive Centre. Voor de ruige trip naar het Hoge Noorden. Nou koud was het! We stonden in minus 4 graden ergens langs de kant van de weg te kamperen in een sneeuwstorm. Zonder bereik, zonder ook maar enig teken van leven in de verste verte omtrek. Larger than life!

De Yukon: Geen Tim Hortons, geen McDonalds, geen Canadian Tyre, geen Save-on-Foods. Nou vooruit, alleen in ‘de grote stad Whitehorse’ en dat schrijf ik expres tussen aanhalingstekens. Want feitelijk is het een groot dorp. In de overige stadjes/dorpjes waar je langs rijdt, tref je één benzinepomp, waar je ook je gastank voor de camper kan bij laten vullen. Met één General Store waar je yoghurt kan kopen. En als het meezit een oranje paprika en een doosje alfalfa. En een ‘kleine doos’ eieren waar er minstens tien inzitten. Ook dat staat expres tussen aanhalingstekens.

Dit is tevens een ode aan de Verkering. Een helehalve koffer vol met draadjes, camera’s, Leathermannen en andere handige dingen gaan mee de oceaan over. Filmpjes, reels en foto’s, hij knoopt het allemaal aan elkaar. Om uiteindelijk het teveel-stof-in-de-scharnieren-probleem op te lossen met een paar emmers water. Stof? Probleem? Ja stof kan voor een hoop problemen zorgen. Zoals dus scharnieren van een camperluikje. Dan zit je je op de Dempster druk te maken over lekke banden en over het al dan niet bereiken van Tuk of dat de ferries aldanniet varen maar dan gaat er een luik ineens niet meer dicht. Tsja, dan kun je óók niet meer verder rijden.
Wat moet je zonder handige en gezellige Verkering in dit woeste landschap?
Yukon is larger than life.
De Verkering is my travelbuddy for life.